“Kita tidak boleh menyembah tokoh, tetapi kita mesti mengangkat prinsip.”

Saya menulis artikel ini dengan penuh keinsafan dan rasa tanggungjawab terhadap negara yang saya cintai. Ia bukan datang daripada rasa marah atau dendam politik, tetapi lahir daripada kekecewaan yang amat mendalam terhadap seorang pemimpin yang pernah menjadi inspirasi saya — Anwar Ibrahim.

Sebagai anak muda yang menyertai gerakan Reformasi 1998, saya membesar dengan idealisme bahawa kezaliman mesti dilawan, integriti perlu ditegakkan, dan rakyat harus menjadi pemilik suara sebenar dalam demokrasi. Ketika itu, laungan “Bebas Anwar” bukan sekadar slogan; ia adalah lambang kebangkitan rakyat menolak penindasan.

Namun lebih dua dekad kemudian, setelah Anwar Ibrahim akhirnya menjadi Perdana Menteri ke-10, saya menyaksikan satu persatu nilai yang diperjuangkannya dahulu dikorbankan demi kelangsungan kuasa. Saya menyaksikan kegagalan demi kegagalan yang bukan sahaja menghancurkan harapan rakyat, tetapi juga membuktikan bahawa kepimpinan Anwar tidak selari dengan prinsip yang pernah dijulangnya sendiri.

Antara retorik dan realiti: Ekonomi dalam kejatuhan

Ketika Anwar mengambil alih jawatan Perdana Menteri pada hujung 2022, beliau diuar-uarkan sebagai sosok yang berwibawa, diterima antarabangsa, dan berupaya memulihkan ekonomi. Namun selepas hampir dua tahun mentadbir, prestasi ekonomi negara semakin suram.

Menurut laporan Bank Negara dan IMF, kadar pertumbuhan ekonomi Malaysia pada 2023 berada di bawah jangkaan awal. FDI ke dalam negara berkurangan, malah pelabur antarabangsa semakin menjauhi pasaran Malaysia kerana ketidaktentuan dasar dan ketidakyakinan terhadap pentadbiran.

Lebih membimbangkan, nilai ringgit terus merosot hingga ke paras RM4.70 berbanding dolar Amerika pada suku kedua 2024—terendah dalam sejarah pascakrisis 1998. Kesan langsungnya ialah peningkatan harga barang import, inflasi makanan yang melambung, dan tekanan terhadap pengguna.

“Good economics is good politics. But good politics without good governance is economic suicide.”

Kerajaan Madani menjanjikan reformasi ekonomi, tetapi hingga kini masih gagal mengemukakan dasar fiskal yang meyakinkan. Sementara negara jiran seperti

Indonesia melonjak dengan pembaharuan ekonomi digital, tenaga baharu dan pelaburan strategik, Malaysia terus terjerat dalam kitaran birokrasi dan ketidaktentuan hala tuju.

Ironinya, Anwar Ibrahim dahulu begitu lantang mengkritik dasar ekonomi kerajaan, tetapi kini beliau sendiri gagal mengemudi negara keluar daripada krisis dengan strategi yang kukuh.

Ujian terbesar: Kegagalan integriti dan ketelusan

Salah satu asas Reformasi yang dilaungkan oleh Anwar sejak lebih dua dekad ialah keperluan membina kerajaan berintegriti. Namun kini, beliau sendiri dilihat mengkhianati prinsip itu.

Pelantikan anaknya, Nurul Izzah Anwar ke dalam jawatan strategik kerajaan seperti penasihat ekonomi dan syarikat berkaitan kerajaan (GLC) menimbulkan persoalan besar tentang nepotisme.

Walaupun Anwar mempertahankan bahawa pelantikan tersebut adalah atas dasar kelayakan, persepsi rakyat tidak boleh diketepikan begitu sahaja. Sebuah kerajaan reformasi tidak boleh sekadar “nampak bersih”, ia mesti terbukti telus dan adil dalam setiap tindakan.

Institusi seperti Suruhanjaya Pencegahan Rasuah Malaysia (SPRM) dan Parlimen tidak pula menunjukkan perubahan struktur yang ketara. Rakyat masih menanti pembaharuan serius seperti pemisahan kuasa Peguam Negara daripada Pendakwa Raya, pelaksanaan akta pendanaan politik, dan pengukuhan Jawatankuasa Pilihan Parlimen yang bebas. Malangnya, semua itu kekal pada tahap retorik

“Integrity is doing the right thing, even when no one is watching.” – C.S. Lewis

Lebih membimbangkan, beberapa kes berprofil tinggi melibatkan tokoh-tokoh dalam kerajaan seperti isu 1MDB yang disebut semula, projek littoral combat ship (LCS), serta pertikaian mengenai projek tebatan banjir dan tender kerajaan, masih belum diberikan penjelasan yang tuntas.

Jika dahulu rakyat diberitahu bahawa kerajaan baharu akan menyiasat segala bentuk salah guna kuasa secara menyeluruh, kini rakyat melihat penyiasatan menjadi alat politik—cepat terhadap musuh, senyap terhadap kawan.

Kepimpinan populis, komunikasi angkuh

Seorang Perdana Menteri bukan sahaja pengurus pentadbiran negara, tetapi juga lambang kewibawaan dan empati terhadap rakyat. Namun dalam beberapa bulan kebelakangan ini, kita menyaksikan bagaimana komunikasi Anwar semakin menjauhkan diri daripada rakyat.

Apabila rakyat mengadu tentang kos hidup, beliau membalas dengan menyuruh mereka “bersyukur”. Bila wartawan bertanya soalan kritikal, beliau menyindir integriti media. Bila penjawat awam mempersoalkan dasar, mereka pula disindir sebagai malas atau tidak memahami dasar kerajaan.

“Seorang pemimpin yang tidak mampu mendengar rakyatnya, tidak layak memimpin mereka.”

Seorang pemimpin yang berjiwa besar seharusnya menjadikan kritikan sebagai cerminan untuk memperbaiki diri. Tetapi Anwar memilih jalan menafikan segala kelemahan, mempersalahkan pihak lain, dan terus bermain persepsi.

Kerajaan ini semakin dilihat sebagai lebih mementingkan naratif daripada dasar.

Siri-siri lawatan ke luar negara, ucapan di pentas antarabangsa, dan sidang media penuh simbolik tidak mampu menutupi realiti bahawa kebanyakan dasar kekal gagal menyentuh kehidupan harian rakyat.

Masa depan Malaysia tidak boleh disandarkan pada mitos

Saya menulis bukan kerana ingin menjatuhkan sesiapa, tetapi kerana saya percaya bahawa negara ini perlu bergerak ke hadapan. Malaysia memerlukan barisan kepimpinan baru yang bersih, berani dan mampu berfikir strategik. Kita perlukan pentadbir yang memahami ekonomi semasa, menghormati suara rakyat, dan tidak terikat dengan kultus personaliti.

“A true reformer builds institutions, not personalities. A failed reformer builds a throne on broken promises.”

Anwar Ibrahim telah diberi peluang yang besar. Tetapi beliau gagal membuktikan bahawa beliau pemimpin masa depan. Sebaliknya, beliau mengulangi kesilapan lama—mengukuh kuasa dengan politik dalaman, menggunakan jabatan kerajaan untuk pertahan kedudukan, dan menyalahkan pihak lain apabila dasar tidak berhasil.

Penutup: Dari romantikisme reformasi kepada tanggungjawab realistik

Saya masih menghargai semangat Reformasi. Tetapi saya juga belajar bahawa perjuangan tidak boleh berpaut pada individu. Perjuangan mesti berpaksikan prinsip dan kecekapan.

Jika dahulu kita melaungkan “Bebas Anwar” atas nama keadilan, hari ini kita perlu berani menyatakan bahawa Anwar telah gagal memikul amanah itu. Dan dalam semangat demokrasi, kita mesti menuntut perubahan sebelum lebih banyak masa dan sumber negara terbuang.

“Rakyat tidak perlukan pemimpin yang hanya pandai bercakap, tetapi yang berani membuat keputusan. Negara ini perlukan halatuju, bukan helah.”

Saya memilih untuk tidak lagi diam. Demi Malaysia yang lebih cekap, lebih bersih, dan benar-benar mendengar denyut nadi rakyat—sudah tiba masanya untuk kita berkata:

“Cukup. Turunlah, Anwar.”

DR AFIF BAHARDIN ialah Adun Taman Medan dari Bersatu.

Tulisan ini tidak mencerminkan pendirian Malaysiakini.