ULASAN | Kongres Maruah Melayu telah berlangsung dengan jayanya dan berbagai reaksi serta penerimaan juga dipamerkan oleh pelbagai pihak tidak kiralah ahli akademik mahupun ahli politik yang sentiasa mencari peluang menangguk di air yang keruh.

Bagi orang Melayu mungkin ia amat penting namun bagi warga Sabah dan Sarawak pula, mereka sebenarnya tidak ambil kisah pun dengan kejadian yang menimpa di Semenanjung sebagaimana kedua-dua negeri ini yang bukan sahaja secara fizikal terpisah oleh Laut China Selatan malah terpisah daripada segi budaya dan persekitaran masyarakat.

Mungkin ramai yang menyangka bahawa kongres tersebut akan menyemarakkan semangat perjuangan orang Melayu melalui amanat Dr Mahathir Mohamad tetapi sayangnya, jangkaan mereka meleset apabila amanat tersebut sekadar berupa peringatan dan nasihat buat orang Melayu supaya terus memajukan diri.

Maka, tiada apa yang perlu dirisaukan oleh kaum selain Melayu apatah lagi warga Sabah yang tidak ada kaitan dengan Melayu melainkan hanya sedikit sahaja orang Melayu Sabah berketurunan Brunei.

Namun begitu, saya tertarik untuk mengulas resolusi kluster agama melalui kaca mata seorang warga Sabah yang sudah bosan dengan politik agama dan perkauman di Malaysia.

Apa yang menarik tentang resolusi kluster agama dalam kongres tersebut adalah ia terlalu idealistik dan tidak berpijak pada realiti negara bangsa Malaysia.

Saya kira resolusi tersebut seperti memandang rendah kepada kemampuan orang Melayu sendiri sehingga terpaksa mendesak kerajaan mengambil tindakan demi menyelamatkan kaum Melayu.

Guna kaedah 'paksaan'

Ironi sungguh. Kaum yang membentuk majoriti 60 peratus populasi di Malaysia ditindas oleh kaum minoriti, menjadi mangsa di negara sendiri. Apa yang berlaku selama 56 tahun ini? Adakah pemimpin Melayu dan Islam tidak menjalankan tugas mereka?

Melihat kepada keadaan yang kononnya pemerintahan PH mencalar maruah orang Melayu, mereka ini pula mengambil pendekatan untuk menggunakan kaedah ‘paksaan’ demi mencapai matlamat politik mereka.

Silakan. Jika itu yang dimahukan, lakukan sahaja tetapi abaikan Sabah dan Sarawak.

Apa yang melucukan adalah tuntutan ketiga kluster agama ini mahukan jawatan utama kepimpinan negara yang mana termasuklah jawatan Ketua Menteri hendaklah digalas oleh Muslim. Beraliran Ahli Sunnah wal Jamaah pula.

Saya kira, kalau faktor agama seorang pemimpin dijadikan kayu ukur kejayaan dan kemakmuran sesebuah negara, necaya tiada pergolakan di Timur Tengah dan porak perandalah negara-negara Barat terutamanya Amerika Syarikat yang merupakan antara musuh kuat Islam.

Yang lebih melucukan pula adalah kriteria seorang Muslim mestilah Ahli Sunnah Wal Jamaah. Persoalannya sekarang, siapa yang berautoriti menentukan seorang Muslim itu adalah Ahli Sunnah Wal Jamaah dalam konteks kenegaraan?

Secara individu, ya boleh ditentukan tetapi dalam konteks pentadbiran bagaimana pula?

Hakikatnya golongan yang mengamalkan bid’ah pun boleh mendakwa mereka beraliran Ahli Sunnah Wal Jamaah yang jelas bertentangan dengan amalan Ahli Sunnah Wal Jamaah yang sebenar.

Bahkan gerakan-gerakan Islam yang pelbagai juga boleh mendakwa mereka adalah gerakan yang lebih dekat dengan Islam tanpa ada autoriti mengesahkannya.

Adakah Ahli Sunnah Wal Jammah diukur melalui kaca mata politik atau lebih khusus kaca mata politik PAS?

Sudah 56 tahun Malaysia wujud tetapi mereka masih tidak sedar bahawa situasi politik di Semenanjung tidak sama dengan di Sabah dan Sarawak.

Jika di Semenanjung majoritinya adalah orang Melayu dan mengambil kira asal usul orang Melayu itu sendiri, memang patut dan wajar seorang muslim diangkat sebagai Menteri Besar tetapi di Sabah dan Sarawak tidak.

Sebagai contoh, dalam Undang-undang Tubuh Kerajaan Negeri Selangor jelas menyatakan bahawa seorang Menteri Besar mestilah “berbangsa Melayu dan menganut agama Islam” tetapi tidak di Sabah dan Sarawak.

Tidak ada kewajipan untuk melaksanakan tuntutan yang mahukan jawatan Ketua Menteri digalas oleh Muslim.

Saya melihat, saranan Muslim Ahli Sunnah Wal Jamaah sekadar berupa sindiran kepada Menteri Amanah dalam kabinet Malaysia apatah lagi yang menyampaikan resolusi itu adalah ahli parlimen PAS.

Sekiranya mereka benar-benar ikhlas, kenapa tidak wakilkan orang yang bukan ahli politik atau paling tidak pun wakilkan ahli akademik untuk menyampaikan ucapan kluster agama. Tidaklah ia dilihat sebagai kepentingan politik.

Adakah kerana yang memegang jawatan tertinggi dalam negara daripada Amanah barulah idea Ahli Sunnah Wal Jamaah ini muncul? Kenapa tidak sejak dahulu?

Beginilah masalah politik di Semenanjung Malaysia, kalau tidak agama, mesti kaum. Sehingga ia mulai terbawa-bawa ke Sabah.

Jatuh di lubang sama kali kedua

Saya kira ahli politik PAS perlu menelaah sejarah politik Sabah sebelum mengutarakan sebarang cadangan berkaitan agama di Malaysia kerana Malaysia bukan hanya ada Semenanjung tetapi Sabah dan Sarawak.

Sabah pernah melalui krisis politik yang melibatkan agama dan mengulangi zaman itu ibarat jatuh kedua kali ke dalam lubang yang sama.

Pertambahan orang Islam di Sabah melalui pemberian warganegara kepada pendatang asing tanpa izin dari Selatan Filipina menimbulkan keresahan kaum peribumi Sabah khususnya kaum Kadazandusun sehingga membangkitkan semangat nasionalisme mereka.

Akhirnya Parti Bersatu Sabah (PBS) berjaya membentuk kerajaan negeri dan bertahan selama dua penggal pada 1985-1994.

Satu perkara yang perlu diambil kira oleh ahli politik PAS adalah orang yang alim dalam agama tidak semestinya arif dalam pentadbiran. Itu hakikat yang tidak boleh disangkal oleh sesiapa. Berapa ramai pemimpin Melayu Islam yang terlibat dengan rasuah?

Mungkin antara sebab PAS masih belum berjaya mendapat walau satu kerusi DUN di Sabah mahupun Sarawak adalah pendekatan mereka yang kelihatan begitu retorik.

Apabila ke Sabah dan Sarawak mereka membawa konsep “rahmah” tetapi di platform yang lain pula, mereka menggelar orang bukan Islam sebagai “kafir”.

PAS juga perlu tahu bahawa untuk melantik Menteri Besar atau Ketua Menteri, mereka mestilah mendapat mejoriti kerusi DUN. Tanpa majoriti, ia cuma mimpi dan resolusi hanya sekadar resolusi.

Sudah setengah abad Malaysia lahir. Cukup-cukuplah berbicara soal agama dan kaum. Utamakan keperluan rakyat yang masih banyak belum dipenuhi.

Banyakkan perbincangan untuk memajukan orang Melayu dan Islam, bukan mendesak kaum lain menerima kaum Melayu dan Islam sebagai bangsa yang perlu dihormati.

Penghormatan diperoleh, bukan dipinta.

FIRDANI ADAM merupakan pembaca Malaysiakini.

Tulisan ini tidak semestinya mencerminkan pendirian rasmi Malaysiakini.